Historie
Wyniki 1 do 47 z 47 » Tylko miniatury » Pokaz slajdów
| Miniatura | Opis | Link do | |
| 1 |  |
Bitwa pod Murowaną Oszmianką | |
| 2 |  | Wspomnienia Niebieskiego Mundurka Autor - Wiktor Gomulicki Wspomnienia Wiktora Gomulickiego (m.in. o Tomaszu Piotrze Salamon v Salamonowiczu -roz. IX, XI, XII, XV, XVII), oparte na faktach biograficznych - 1906 r. Wiktor Gomulicki - urodzony 17 października 1848 w Ostrołęce. Dzieciństwo i lata szkolne spędził w Pułtusku; do 1866 uczył się w gimnazjum warszawskim; w latach 1866-1869 studiował na wydziale prawa Szkoły Głównej. Początkowo związał się z "młodą prasą" pozytywistyczną, około 1875 przeniósł się do redakcji "Kuriera Codziennego"; redagował pisma satyryczne "Mucha" i "Kolce", w latach 1889-1890 redagował "Tygodnik Powszechny". W roku 1877 odbył podróż do Prus Wschodnich, w 1888 do Wenecji i Paryża, gdzie poszukiwał materiałów do biografii Cypriana Norwida. W 1905 odbył podróż po Krakowskiem, w Krakowie nawiązał kontakty z tamtejszymi kolekcjonerami. W 1893 otrzymał od belgijskiej Akademii Sztuk, Umiejętności i Literatury medal pierwszej klasy i dyplom honorowy. W 1918 otrzymał nagrodę literacką im. Elizy Orzeszkowej. Zmarł w Warszawie 14 lutego 1919. Poeta, powieściopisarz, autor powieści dla młodzieży i powieści historycznych (np. Miecz i łokieć), charakteryzujących się wiernością realiów i szczegółów obyczajowych, kolekcjoner, autor gawęd i przyczynków literackich. Powieść Ciury ukazuje warszawskie środowisko literackie drugiej połowy XIX wieku; Wspomnienia niebieskiego mundurka (1906) oparte na faktach biograficznych nadal należą do klasyki polskiej literatury dla młodzieży. Źródło: http://literat.ug.edu.pl/autors/gomulic.htm | |
| 3 |  | Odkrycia archeologów w Chełmie Odkrycie krypty, w której pochowany został Porfiriusz Skarbek - Ważyński. W krypcie znaleziono m.in. pierścień rodowy biskupa. "Jedyna w Polsce W podziemiach, które mają być udostępnione zwiedzającym, jest krypta biskupów unickich, m.in. Porfiriusza Skarbka-Ważyńskiego. - Biskup ten był bohaterem narodowym, jedynym biskupem unickim, który spotykał się z Tadeuszem Kościuszko. To on zwołał zebranie mieszczan i szlachty chełmskiej, organizował ruch poparcia dla Kościuszki i czynnie wspomagał powstanie kościuszkowskie - tłumaczy Stanisław Gołub. Ważyński zgodził się odprawić sto mszy w intencji ojczyzny. Wszystko upadło po rozbiorze Polski. Został aresztowany przez Austriaków. Zmarł w 1804 i został pochowany w podziemiach kościoła. Był wyjątkowym biskupem, który czynnie wsparł powstanie i zaangażował Kościół unicki do oporu przeciwko Rosjanom. W kryptach będzie można obejrzeć również funeralia, odkryte podczas badań, związane z pochówkami biskupów. - Zachowały się m.in. wyszukane srebrne uchwyty od trumny. Są też ozdobne klamry do butów, być może jedna z nich należy do biskupa Ważyńskiego, wyszywane mitry, złoty pierścień z sardonyksem i inne elementy strojów - zdradza archeolog. Krypta biskupów unickich zostanie odtworzona na podstawie dostępnej literatury. Po lewej stronie będą zaaranżowane i odtworzone dwa górne stopnie schodów, jeszcze z projektu Fontany, i pokazany filar cerkwi katedralnej Daniela Romanowicza, który został już odsłonięty i przebadany." Źródło: Super tydzień Chełmski | |
| 4 |  | Płoska - Łoś Irena - wspomnienia | |
| 5 |  | Dwory i Pałace Pogranicza - Towiany Posag Elżbiety i Anny Klary Pac. | |
| 6 |  | IPN odnalazł na Litwie szczątki legendarnego bohatera - Wojciecha Stypuły ps. Bartek | |
| 7 | | "Perła Taboryszek" - historia kościółka w Taboryszkach Taboryszki to niewielka wieś w malowniczej części Litwy, gdzie Polacy stanowią większość. Prawie 80 procent mieszkańców to Polacy. 10 procent stanowią Litwini, pozostała część mieszkańców to Rosjanie i Białorusini. Przyjechać tu warto z kilku powodów: są tu pozostałości dworów, wspaniałe krajobrazy, zanurzoną w przeszłości polskość, ślady malarki Anny Krepsztul, a przede wszystkim najstarszy na Litwie drewniany kościółek sprzed kilku stuleci. Swoją posługę kapłańską zaczynał tu błogosławiony ksiądz Michał Sopoćko w 1914 roku. Kościół wybudowano w 1770 roku, był fundacją dla karmelitów podpisaną przez Michała Skarbek- Ważyńskiego. Ród Ważyńskich pamiętany jest w Taboryszkach, a w samym kościele mnóstwo jest śladów dawnych właścicieli. Kościół, choć stary, nigdy nie był badany przez historyków i archeologów. Jest w nim mnóstwo „skarbów” do opisania i opowiedzenia. I ślady karmelitów bosych. Opowiada o nim obecny proboszcz, ks. Waldemar Uluczkiewicz oraz mieszkańcy. | |
| 8 |  | Baboszewo - Herb gminy Herb przedstawia w polu srebrnym kościół czerwony z oknami czarnymi i ostrołukową bramą czarną okoloną portalem złotym, z trzema wieżami – główną środkową i dwiema mniejszymi bocznymi – nakrytymi stożkowymi daszkami czarnymi z krzyżami tej samej barwy. Herb opracowany przez Roberta Szydlika, po uzyskaniu pozytywnej opinii Komisji Heraldycznej został przyjęty Uchwałą Nr VI/78/2011 Rady Gminy Baboszewo z dnia 26 sierpnia 2011 r. Źródło: http://pl.wikipedia.org | |
| 9 |  | Baboszewo Kilka słów o historii gminy | |
| 10 |  | Ciekawe ogłoszenie :) Michajło Pryćkow ogłasza ”...uciekła mi tamtego tygodnia żona, blondynka, pyskata, z wybitym u dołu zębem...” | |
| 11 |  | Cis henrykowski
Najstarsze drzewo w Polsce i najprawdopodobniej w Europie Środkowej. | |
| 12 | | Cmentarz choleryczny w Płocku | |
| 13 |  | Dawny kościół w Subotnikach Dawny subotnicki kościół. W przybudowanej, murowanej kapliczce pochowany został Jakób Umiastowski z żoną Anną z Puzynów i z bratem Tomaszem Umiastowskim | |
| 14 | | Doktor Frank Kowalewski Beck Wspomnienie | |
| 15 | | Doktor Kajetan Piotr Celestyn Kowalewski Życiorys | |
| 16 |  | Fryderyk Chopin we wspomnieniach. "Wspomnienia Pośmiertne - rok 1849". Autor: Ks. Jan Koźmian. | |
| 17 |  | Historia Radziwia Dawnej wieś Radziwie. W 1923 roku została przyłączona do Płocka. Źródło: http://www.tmr.plo.pl/tmr_pliki/historia/tmr_h.html | |
| 18 |  | Jeleśnia Historia Kościółka jeleśniańskiego oraz "Boże Męki" | |
| 19 |  | Kapliczka "Pięć Serc" - Tyrkszle Ciekawa legenda związana z budową kapliczki i rodziną Bartosza Ważyńskiego. | |
| 20 |  | Kiernów Historia Kiernowa - dawnej stolicy Litwy | |
| 21 |  | Konrad Jocz. Współtwórca Akademickiej Kolonii Wypoczynkowej w Legaciszkach cyt."Ledwie ucichł huk armat, zamilkł szczęk szabel, ustał warkot kulomiotów i znużona trudami wojennemi młodzież akademicka, obok innych obrońców Ojczyzny, zpowrotem do opuszczonych warsztatów nauki wracać zaczęła - na porządku dziennym zjawiła się paląca kwestja pomocy matrjalnej licznym już od pierwszych lat bytu Odrodzonej Ojczyzny rzeszom niezamożnej młodzieży akademickiej" | |
| 22 |  | Kopiec Kościuszki Historia budowy Kopca Kościuszki | |
| 23 |  | Kościół parafialny w Górze, powiat płocki. Parafia być może powstała już w XII w. Pierwsze wzmianki o jej istnieniu pochodzą z pierwszej połowy XV wieku. W 1571 r. staraniem Górskich wybudowano nową świątynię. W latach 1572-1578 proboszczem w Górze był ks. Jan Górski, sekretarz króla Zygmunta Augusta. Kolejny kościół wzniesiono w 1738 r. Konsekrował go w 1739 r. bp Marcin Załuski. Na początku XIX w. świątynia znajdowała się w złym stanie. Dlatego w 1839 r. wybudowano nową, obecnie istniejącą, staraniem Kołaczkowskich. Proboszczem wówczas był ks. Stanisław Osiecki. Ten kościół był restaurowany w 1894 r. i odnawiany po II wojnie światowej w roku 1955 oraz w latach 1965-1966. Spośród zabytków sztuki sakralnej w kościele w Górze na uwagę zasługują: chrzcielnica rokokowa z końca XVIII w., monstrancja barokowa z końca XVII w. oraz ornaty z XVIII i XIX w. Źródło:http://www.polskiekrajobrazy.pl | |
| 24 |  | Kościół w Taboryszkach W dokumencie znajdziesz: Opisanie Kościoła, ołtarze, obligacye duchowne, sprzęty kościelne, srebra, dzwonnica, cyna kościelna i ołtarza bractwa. Opisanie Klasztoru, sprzęt klasztorny,miedź, bydło rogate, konie, świnie, ptactwo. Służby klasztorne z imienia i nazwiska. Zabudowania klasztorne. Finanse kościelne i klasztorne. Akta parafialne. Osoby duchowne z imienia i nazwiska. Opisanie biblioteki i kaplicy. Opisanie parafii, dworów, wsi i ludności. Opisanie dokumentów funduszowych. | |
| 25 |  | Niedźwiedź Wojtek - polski żołnierz. Piękna i wzruszająca historia. ...Niedźwiedź Wojtek, syryjski niedźwiedź brunatny, został adoptowany przez żołnierzy 22 Kompanii Zaopatrywania Artylerii w 2 Korpusie Polskim, dowodzonym przez gen. Andersa. Niedźwiedź brał udział w bitwie pod Monte Cassino i przeszedł cały szlak bojowy z polskimi żołnierzami z Iranu przez Irak, Syrię, Palestynę, Egipt do Włoch i Szkocji..." | |
| 26 | | Opat Benedykt Lenartowicz Życiorys | |
| 27 |  | Poczta W USA, w 1913 roku wysyłanie dzieci było legalne. Ze znaczkiem przyczepionym do ubrania, dzieci, w towarzystwie przewoźnika, jechały pociągiem do miejsca przeznaczenia. Jedna z gazet podaje, że wysłanie córki do dziadków kosztowało 53 centy. Informacje i zdjęcia, które krążyły po kraju mówią, że trwało to krótko, ponieważ zdelegalizowano wysyłanie dzieci tak jak listu. | |
| 28 |  | Raciąż - Kościół Wybudowany w 1729 kościół był drewniany i jednonawowy. Miał długość 45 łokci i 20 łokci szerokości, czyli według dzisiejszego systemu miar (22,5 m x 10 m). Obity był po bokach tarcicą. Miał dwuspadowy dach krytym gontem i z małą wieżyczką. W kościele było 8 ołtarzy: wielki z obrazem Św. Wojciecha i figurą Matki Boskiej Wniebowziętej otoczonej aniołami oraz siedem ołtarzy bocznych poświęconych Św. Franciszkowi Ksaweremu, Św. Rochowi, NMP Różańcowej, Św. Antoniemu, Trzem Królom, Św. Annie, Matce Bożej Bolesnej. W górnych kondygnacjach nastaw tych ołtarzy były figury i obrazy Św. Anny, Najświętszej Maryi Panny, Św. Agnieszki, Św. Barbary, Św. Jakuba Mniejszego Apostoła, Św. Mikołaja, Św. Kazimierza. Kościół ten przetrwał aż do budowy obecnie stojącej - murowanej - świątyni. Źródło:http://www.parafia-raciaz.pl | |
| 29 |  | Rogotwórsk Historia Rogotwórska. Również linki, odsyłajace do ciekawych, uzupełniających informacji. | |
| 30 |  | Rościszewska Marcelina Śliczna zakochana Polka. Prawdziwe życie Marceliny | |
| 31 |  | Sikórz - Kościół Historia kościoła oraz link prowadzący do unikatowych zdjęć oraz wielu ciekawych informacji. | |
| 32 |  | Sikórz i dwór Piwnickich Sikórz położony jest na Pojezierzu Dobrzyńskim nad Skrwą Prawą, ok. 15 km na płn.-wsch. od Płocka. Ostatnimi właścicielami Sikorza przed II wojną światową byli Piwniccy. W okresie międzywojennym gościli oni we dworze w Sikorzu Tadeusza Dołęgę-Mostowicza, który tu właśnie napisał znaną powieść "Znachor". Był tu też Julian Tuwim. W dworze w Sikorzu powstał jego "Bal w operze". Piękno tej okolicy wywarło trwałe wrażenie na poecie. Kilkakrotnie wspominał Sikórz w rymach "Kwiatów polskich". Na wakacje przyjeżdżali tu też Antoni Słonimski, Ludwik Hieronim Morstin, Kazimiera Iłłakowiczówna i Kazimierz Wierzyński. Sikórz i jego otoczenie inspirowały malarsko goszczących tu Jana Piotra Norblina czy braci Stanisława i Józefa Czajkowskich. Józef był znanym pejzażystą. Dwór klasycystyczny zbudował około 1850 r. Eugeniusz Piwnicki. Od dworu do neogotyckiego kościoła pw. św. Trójcy prowadzi zabytkowa aleja lipowo-kasztanowcowa. W czasie I wojny światowej dwór częściowo spłonął. Odbudowany utracił swoją stylowość. Około 1930 r. wybudowano oficyny dla licznie przybywających do Piwnickich gości. W czasie II wojny światowej we dworze siedzibę miała żandarmeria niemiecka. Po wojnie majątek rozparcelowano, a we dworze były biura i mieszkania pracowników PGR-u. W 1975 r. wybuchł pożar. Spaliła się część dachu, ale dwór szczęśliwie ocalał. Dwór otacza park założony w 1930 r. według projektu malarza Czajkowskiego w stylu krajobrazowym naturalistycznym. Część centralną zajmował dwór, do którego prowadziła reprezentacyjna aleja lipowo-kasztanowcowa od miejscowego kościoła neogotyckiego. Trzeba zaznaczyć, że wcześniejszy właściciel tego majątku Franciszek Ksawery Zboiński ufundował drogę krzyżową, która stała w miejscu powyższej alei od 1791 r. do 1941 r. W czasie II wojny światowej Niemcy rozebrali drogę krzyżową. Od dworu do folwarku prowadziła druga aleja wysadzana klonami. Wewnątrz obu alei zaplanowano dywan kwietny. W pozostałej części parku nieregularnie rozmieszczano klomby w wyszukanych formach. Rosły w nich różne kwiaty importowane przez hrabinę. Pomiędzy nimi biegły alejki z bukszpanem, ligustrem, klematisem czy karaganą. W części północno-wschodniej majątku był kort tenisowy otoczony żywopłotem z karagany. Skarpa w części porośnięta była drzewami owocowymi. Na jej tarasach rosły brzoskwinie i morele. Cały teren, z wyjątkiem graniczącego lasu, otoczony był parkanem. Dziś nie ma klombów kwiatowych, są trawniki. Nie ma kortu jest stacja paliw. Skarpa jest nieużytkowana, porastają ją samosiejki. Nie zachowało się ogrodzenie z bramą. Zachowały się obie aleje. Aleję lipowo-kasztanowcową porastają 44 lipy i 14 kasztanowców, które są pomnikami przyrody. Zachowała się główna bryła dworu. Oficyny, gdzie gościli znakomici polscy literaci i malarze zostały sprzedane i stanowią osobną posesję. Wielu Polaków zna plenery Sikorza, które występują w przedwojennej wersji filmowej "Znachora". W XIX w. mieszkał w Sikorzu Gustaw Zieliński (1809-1881) powstaniec i poeta, zbieracz książek. Zgromadził ich ponad 25 tys. tomów. Jego syn Józef podarował księgozbiór ojca Towarzystwu Naukowemu Płockiemu i tak powstała Biblioteka Zielińskich w Płocku. Nazwa Sikórz pochodzi od szumiącej wody tj. sikory rzeki Skrwy, albo od sikorek, które miały tu swoje siedlisko. Źródło: Piesze znakowane szlaki turystyczne okolic Płocka. Przewodnik turystyczny Źródło: Szlaki Turystyczne Mazowsza. Piwniccy Źródło: Historia Gminy Krzemieniewo  Eugenia Morawska urodziła się 14.06.1892 r. w Oporowie (obecnie powiat leszczyński) jako środkowa z trzech córek Ignacego i Julietty z hr. Łubieńskich (których czwartym dzieckiem był syn Witold – 3 lata młodszy od Eugenii). W dniu poprzedzającym wybuch I wojny światowej, to jest 27.07.1914 r. poślubiła w Poznaniu o rok od siebie starszego Stanisława Piwnickiego, właściciela Sikorza koło Płocka. Młodzi małżonkowie zamieszkali w pamiętającym jeszcze XVIII wiek starym dworze w męża dziedzicznym Sikorzu. Wojenne losy młodych Piwnickich nie są znane, wiadomo jedynie, że wskutek działań zbrojnych zniszczeniu uległ stary dwór w Sikorzu. W roku zakończenia wojny urodziła się pierwsza ich córka – Lili Eliza*. W chwili nastania pokoju młodzi gospodarze przystąpili do odbudowy zniszczonego dworu. Stara rezydencja uzyskała nową piętrową część, skomponowaną w stylu rodzącego się właśnie stylu art déco**. W 1921 r. urodziła się druga córka – Katarzyna***. W dwudziestoleciu międzywojennym dwór w Sikorzu skupiał pod swoim dachem elitę umysłową i świat artystyczny stolicy. Początkowo byli to malarze (Konrad Krzyżanowski, Józef i Stanisław Czajkowscy, Stefan Norblin), a w drugiej dekadzie międzywojnia obok malarzy w Sikorze bywali również literaci, często ci największego formatu (Julian Tuwim, Tadeusz Dołęga-Mostowicz***, Ludwik Hieronim Morstin, Antoni Słonimski, Kazimierz Wierzyński, Jan Lechoń). Piękno i atmosferę Sikorza szczególnie cenił Tuwim, który m.in. wspomina „kwietnik w Sikorzu” w napisanych już na emigracji „Kwiatach polskich”. Wybuch II wojny światowej w jednej chwili położył się cieniem na losach wszystkich mieszkańców i bywalców dworu w Sikorzu, który z dnia na dzień stracił status swoistego azylu dla artystów. Już na początku okupacji majątek zajęli Niemcy, a rodzina Piwnickich zmuszona została do opuszczenia rodzinnej posiadłości. Na czas wojennej zawieruchy osiedlili się w Warszawie, gdzie całej rodzinie szczęśliwie udało się przeżyć wojnę. Po jej zakończeniu majątek w Sikorzu skonfiskowany został przez władze PRL, a Stanisław i Eugenia Piwniccy ostatecznie zamieszkali w Poznaniu. Ich córki wyszedłszy za mąż, rozpoczęły życie na własny rachunek w nowej powojennej rzeczywistości. Eugenia z Morawskich Piwnicka zmarła w dniu 04.04.1957 w Poznaniu. Jej mąż Stanisław Piwnicki zmarł 5 lat później, tj. 20.07.1962 r. Podczas opracowywania niniejszego biogramu nie udało się ustalić miejsc ich spoczynku. Przypisy: */ Lili Eliza Leibnitz-Piwnicka (1918-1981) w testamencie, spisanym na krótko przed wybuchem II wojny światowej przez nie będącego żonatym Witolda Dzierżykraj-Morawskiego, została uczyniona spadkobierczynią Oporowa. Brat Eugenii uczynił tak prawdopodobnie dla zrównoważenia znacznej pomocy materialnej uczynionej wcześniej siostrze Aleksandrze oraz w uznaniu faktu, że Eugenia przyjęła pod swój dach i opiekowała się ich babką macierzystą, Jadwigą Łubieńską, w ostatnich latach jej życia. **/ Dwór ten dotrwał do współczesnych czasów, a jego stan w 1959 r. przedstawia poniższe zdjęcie.  W tym dworze spędziła ostatnie lata życia, przybyła tu z Oporowa, Jadwiga Łubieńska – babka macierzysta Eugenii. Dwór ten i okoliczne plenery zostały uwiecznione na taśmie celuloidowej w 1938 roku, gdyż z inspiracji Tadeusza Dołęgi-Mostowicza, w tym właśnie roku miejscem realizacji filmowej wersji jego powieści „Profesor Wilczur” był Sikórz. ***/ Tadeusz Dołęga-Mostowicz był podobno bez pamięci zakochany w młodszej z panien Piwnickich – Katarzynie. To ona stanowiła prototyp głównej bohaterki pisanych w Sikorzu „Trzech serc”. Mimo młodego wieku Katarzyny i nieprzychylnego stosunku jej rodziców do takiego mariażu, autor „Znachora” zaplanował zaręczyny na jesień 1939 r., kiedy Katarzyna miała ukończyć 18 lat. Plany te przekreślił wybuch wojny i śmierć pisarza w pierwszych jej dniach. Źródła: 1. Marcin Skowroński, „Artyści w Sikorzu”, /w:/ „Nasze Korzenie”, nr 5/2013, (str. 57-60) 2. Sławomir Leitgeber, „Morawscy herbu Nałęcz I – 600 lat dziejów rodziny”, Wydawnictwo PANOPTIKOS, Poznań, 1997 (str. 173) __________________________ Dla www.krzemieniewo.net opracował: Leonard Dwornik | |
| 33 | | Skirgiełło Jacewicz Karol Życiorys | |
| 34 |  | Społeczność powiatu płockiego w walce o język polski w okresie rewolucji 1905 – 1907 roku Walka młodzieży polskiej o wprowadzenia języka ojczystego do szkół, urzędów i instytucji w powiecie płockim i sierpeckim. |
|
| 35 | | Detale ukryte ponieważ przynajmniej jedna żyjąca osoba jest związana z tą informacją. - Dostępne po zarejestrowaniu. |
|
| 36 |  | Stary, zdewastowany dwór w Górze, powiat płocki. Dwór został wybudowany w roku 1880 dla właściciela miejscowego majątku Jana Olszewskiego. Przed nim majątek od początku jego istnienia zmieniał właścicieli wielokrotnie. Już w 1885 roku nowym właścicielem została rodzina Popkowskich. Taki stan rzeczy utrzymywał się aż do zakończenia II Wojny Światowej i odebrania majątku przez skarb państwa. Obiekt został przeznaczony dla lokatorów komunalnych, których użytkowanie przyczynia się do dewastacji zabytku. Dwór murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na planie prostokąta z mieszkalnym poddaszem przykrytym dachem dwuspadowym z szerokimi okapami. Elewacje 9 osiowe z 3 osiowym, piętrowym ryzalitem umieszczonym centralnie, zwieńczonym trójkątnym szczytem z poprzedzającym go 4 kolumnowym portykiem podtrzymującym taras pierwszego piętra. Całość utrzymana w duchu późnego klasycyzmu i neorenesansu. Wystrój elewacji wyrażony w boniowaniu narożnym, opaskach okiennych, cokole i gzymsach. Park Wokół dworu zachowało się kilka starych drzew. Źródło:http://www.forgotten.pl | |
| 37 |  | Zabytkowy kościół w Drobinie. Autor: Radosław Sobik (www.radoslawsobik.pl/wirtualny_drobin.html) Kolejna porcja panoram sferycznych. Tym razem chciałbym zaprosić do Drobina (woj. mazowieckie) a dokładnie do wnętrza kościoła pw. św. Stanisława Biskupa Męczennika. Witualna wycieczka Oglądaj - piękna panorama sferyczna Parafia powstała w XIII lub na początku XIV w. Z 1333 r. pochodzi pierwsza wzmianka źródłowa o Hermanie, kanoniku płockim i plebanie drobińskim. 1410 miejsce postoju wojsk Władysława Jagiełły w drodze pod Grunwald. Gotycki kościół Matki Bożej Różańcowej i św. Stanisława Biskupa z II połowy XV w a dokładnie prezentowany w wirtualne wycieczce murowany kościół wybudowano z fundacji Ninogniewa I Kryskiego, wojewody płockiego na początku drugiej połowy XV w. Ukończono ją po 1477 r. staraniem Ninogniewa II Kryskiego, późniejszego wojewody płockiego. W 1536 r. w wyniku pożaru kościół uległ zniszczeniu. Odbudowany został staraniem Pawła Kryskiego przed 1543 r. We wnętrzu na uwagę zasługują: chrzcielnica barokowa z pierwszej połowy XVIII w., a także dwa monumentalne nagrobki umieszczone w prezbiterium: nagrobek Pawła, Anny i Wojciecha Kryskich, wykonany w latach 1572-1576 oraz nagrobek Stanisława, Małgorzaty i Piotra Kryskich, wykonany w latach 1609-1613. Te znakomite późnorenesansowe nagrobki Kryskich zaprojektował i wykonał warsztat pińczowski Santi Gucci Fiorentino 1572-1576, nawiązujące do grobowców Medyceuszy w kościele San Lorenzo we Florencji. | |
| 38 | | Zesłanie na Syberię Porfirego Ważyńskiego | |
| 39 |  | Ćwierciakiewiczowa Lucyna Lucyna Ćwierciakiewiczowa we wspomnieniach Józefa Galewskiego | |
| 40 |  | Kościół pw. Matki Boskiej Loretańskiej Oglądaj "NAJDZIWNIEJSZY KOŚCIÓŁ W WARSZAWIE - MB LORETAŃSKIEJ" |
|
| 41 |  | Legaciszki
| |
| 42 |  | Skarbek Ważyński Porfiriusz Cerkiew św. Mikołaja we Włodzimierzu Wołyńskim – prawosławna cerkiew parafialna we Włodzimierzu Wołyńskim; należy do dekanatu włodzimiersko-wołyńskiego eparchii włodzimiersko-wołyńskiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego. Obiekt został wzniesiony w 1780 jako prywatna fundacja unickiego biskupa Porfiriusza Skarbka-Ważyńskiego. Budynek był barokową kaplicą unicką pod wezwaniem błogosławionego Jozafata Kuncewicza, o typowym dla mniejszych cerkwi swojej epoki planie z przedsionkiem, nawą i pomieszczeniem ołtarzowym, bez kopuł, z wolno stojącą dzwonnicą. Już dwadzieścia lat później obiekt został przekazany Kościołowi prawosławnemu i ponownie poświęcony, otrzymując wezwaniem św. Mikołaja. W 1910 obiekt pełnił funkcje kaplicy cmentarnej, po czym (po 1914) stał się cerkwią parafialną. | |
| 43 |  | Szaltuny, dawniej Leszczyniaki, obecnie Lazdynai Źródło cyt "...Jego mama, wieloletnia polonistka tej samej Szkoły Płacieniskiej, dla której oboje z mężem oddali 79 lat życia, pochodzi z Wilna. Rodzinna ziemia mamy to obecne wileńskie Lazdynai, chociaż jak za chwilę się dowiem, te tak dawniej nazywane Leszczyniaki — to dawniejsze wioseczki: Ragutczyzna, Górne Szałtuny, tu była też Szeszkinia niemająca nic wspólnego z dzielnicą leżącą nieopodal drogi wiłkomierskiej. | |
| 44 |  | Taboryszki. Dwór Skarbek Ważyńskich dzisiaj i dawniej |
|
| 45 | | Taboryszki. Dwór Skarbek Ważyńskich dzisiaj i dawniej | |
| 46 |  | Twer - Rosja. Siedziba NKWD Wiosną 1940 NKWD wymordowało w swojej siedzibie w Twerze około 6300 polskich funkcjonariuszy Policji Państwowej, Korpusu Ochrony Pogranicza, Straży Więziennej, żołnierzy Żandarmerii Wojskowej i innych więźniów z obozu w Ostaszkowie, następnie pogrzebanych w zbiorowych mogiłach nieopodal miejscowości Miednoje. W Miednoje spoczywa 169 funkcjonariuszy, którzy służyli na terenie XII Okręgu Policji Państwowej (Pomorskiego) z siedzibą w Toruniu w okresie dwudziestolecia międzywojennego. | |
| 47 |  | Zakrzewo (Zakrzewo Kościelne) Ta nadwiślańska wieś jest znana ze źródeł pisanych od 1400 roku. W średniowieczu nazwę miejscowości zapisywano jako Zacrzewo, Zakrzewo Maior, Zakrzewo Minor- a więc już wtedy wyróżniano dwie części wsi. Kościół parafialny w dokumentach po raz pierwszy wymieniony został w 1495 roku, ale parafia w Zakrzewie istniała zapewne znacznie wcześniej, być może w XII-XIII wieku. Źródła z końca XV wieku wspominają o sporze o kościół toczącym się między kasztelanem wyszogrodzkim, a kanonikiem płockim. Przez wieki wieś wiele razy zmieniała właścicieli. Należała do Lasockich, od XVIII wieku dobra w Zakrzewie posiadali Nakwascy, rodzina znana i zasłużona na Mazowszu, potem Krajewscy. W początkach XIX wieku, gdy wieś była dziedziczną posiadłością Leonarda Lasockiego, liczyła 14 domów. "Ma ta wieś gorzelnię, lecz grunt pośledni"- tak przed blisko dwustu laty pisał o Zakrzewie Wincenty Hipolit Gawarecki w swoim "Opisie historyczno- topograficznym Ziemi Wyszogrodzkiej". Dawne zabudowania dworskie po przebudowie są dziś siedzibą Domu Pomocy Społecznej. Istniejący do dziś drewniany kościół parafialny ufundowali Lasoccy w 1620 roku. W jego wystroju warto zwrócić uwagę na późnogotycką XVI-wieczną scenę Ukrzyżowania na belce tęczowej z Matka Boską Bolesną i św. Janem Ewangelistą oraz barokowy ołtarz. Stary cmentarz grzebalny położony jest tuż przy kościele. Taka lokalizacja, niegdyś powszechna, dziś jest bardzo rzadko spotykana. Oprócz kilku starszych nagrobków na cmentarzu znajduje się m.in. mogiła harcerzy poległych w II wojnie światowej. We wrześniu 1939 roku grupa ośmiu druhów przybyła w te okolice aż z Poznania chcąc walczyć przeciwko hitlerowskim najeźdźcom. Przez kilka dni tułali się po okolicy, wreszcie po próbie zamachu na niemieckiego żandarma zostali wytropieni. Zginęli wszyscy w nierównej potyczce na polach Podgórza i tam zostali pochowani w zbiorowej mogile. Po kilku latach przeniesienia ich prochy na cmentarz w Zakrzewie. Jedna z części Zakrzewa jest przez mieszkańców nazywana Holendry. Nazwa jest śladem dawnego typu osadnictwa zwanego "olęderskim", znanego z wielu, zwłaszcza nadwiślańskich, miejscowości w Polsce. Docierało ono w te rejony już od XVII/XVIII wieku. "Olędrzy" w rzeczywistości nie musieli pochodzić z Niderlandów, jednak wzorowali się na zachodnich sposobach gospodarowania. Nie byli też katolikami, jak większość okolicznej ludności, lecz wyznawali protestantyzm. Drewniana zabudowa "olęderska" wyróżniała się dużymi budynkami z uporządkowanym otoczeniem wśród sadów i ogrodów. Umiejętnie radzono sobie ze skutkami wylewów Wisły. Dziś śladem dawnego osadnictwa są głównie polne drogi gęsto obsadzone wierzbami. |